Het voelt toch altijd weer als een examen; het halfjaarlijkse bezoek aan de tandarts. Zoals de docent me vroeger vroeg of ik wel goed geleerd had, stelt de tandarts de vraag of ik wel goed gepoetst heb. En je kan nog zó overtuigend ‘Ja!’ roepen, diep in je hart weet je dat ze met 1 blik kunnen zien of het echt zo is. Dus tegenwoordig geef ik dan maar het eerlijke antwoord: ik poets niet echt 2x per dag mijn tanden.

De tandarts kijkt me een beetje verrast aan. Ik leg uit dat ik iedere ochtend mijn gebit uitgebreid verzorg met ragers, tandenborstel en tongschraper. Andere poetsbeurten vallen bij mij onder de noemer: ‘tandpasta happen voor een frisse adem’. Dat was het moment voor de tandarts om ook eerlijk te zijn: 1x per dag is voldoende áls je het maar goed doet.

Zelfs met heel goed poetsen maak je slechts 60% van je gebit schoon. Wil je de overige 40% ook gedaan krijgen, dan betekent het aan de slag met ragers of tandenstokers. Voor de plekken die niet gelijk in het oog springen. Dus om er achter te komen of iemand echt zijn gebit verzorgt duwt hij een beetje op het tandvlees: “Want dat liegt niet”.

En eigenlijk is dit precies hetzelfde bij presenteren. Je kunt nog zo’n gelikte powerpoint maken, maar wanneer je op de oppervlakte blijft heb je je 60% voorbereid. Een zesje, zeg maar. Dat gaat goed totdat er iemand in het publiek zit die een beetje gaat duwen. Vragen stellen, een dilemma voorleggen, een casus tegen je aan houden.

Dit is precies de reden waarom mensen het spannend vinden om de interactie aan te gaan. Zolang ze bij hun eigen verhaal blijven gaat het goed, maar vooral niet afwijken van het programma. Wanneer je het fundament helder hebt, is het juist leuk om de interactie aan te gaan. Daarom besteed ik hier veel aandacht aan in de workshop Grow & Glow. Krijg helder wat het fundament van jouw verhaal is, maak indruk met jouw inzichten en dan heeft niemand het meer over die gelikte powerpoint.

En hoe het afliep bij mijn tandarts? Ik mag weer een half jaar wegblijven. :-D