Over regels, verantwoordelijkheid en écht verschil maken.

Afgelopen maandagavond bracht ik door op de spoedeisende hulp. Mijn man was afgesneden door een jongen op een fatbike. Gevolg: een gebroken pols én elleboog, gekneusde ribben en een gescheurde spier. En dan mogen we nog van geluk spreken: geen hoofd- of inwendig letsel.

Ik ben al mijn hele leven een voorstander van de democratische rechtsstaat. Regels en wetten geven ons houvast. Een verkeerslicht op rood betekent stoppen – zo zorgen we samen voor veiligheid. Toch zie ik al jaren iets gebeuren wat me zorgen baart: hoe meer regels we hebben, hoe minder mensen zélf verantwoordelijkheid lijken te nemen.

Neem die fatbike. Geen helmplicht, geen rijbewijs nodig. Artsen luiden de noodklok. De minister wijst naar de grenzen van de wet. Fabrikanten ontwijken de regels met minimale aanpassingen. En ondertussen gebeuren er steeds meer ongelukken. En wie betaalt de prijs? Niet de producent. Niet de verkoper. Niet de branche. Maar de samenleving.

Mijn man kan voorlopig niet werken. Zijn werkgever ondervindt de gevolgen. Ook ik, als ondernemer, moet schakelen. En de zorg? Ruim 6 uur ziekenhuis, meerdere scans, specialisten. Wat kost dat allemaal?

Volgens de regels mag het. Maar moreel gezien? Is dit ondernemen? Of is het winst maken en de schade afwentelen op de maatschappij?

Dáárom Verschil in Zaken.
Dit sterkt me alleen maar meer om door te blijven gaan om Verschilmakers in de spotlight te zetten. Ondernemers die hun verantwoordelijkheid wél nemen. Die niet alleen kijken naar wat mag, maar vooral naar wat moet. Die hun winst inzetten om bij te dragen, in plaats van weg te kijken.

Niet omdat het makkelijk is. Niet omdat het moet van de wet.

Maar omdat ze voelen dat het nodig is.

Het is tijd dat we als samenleving deze ondernemers het podium geven. Want zij maken écht verschil.